Når soli skin glimtar ein stråle av håp. Håpet gjev følelsen av lukke og framtid, some i drivkraft for sjela. Sola kjem og med varme. Dog varmen ligg fjern so tidleg, kjem ho sakte sigande, og får straks overtaket.
Den lave sola spelar verda eit puss. Om du snur deg er ho borte, men snur du deg tilbake stryk ho ditt kinn. Frå varmt til kaldt på sekunder. Likevel er det vanskelegare å gå frå kaldt til varmt. Slik er det i livet.
Skuggane leikar seg rundt den smale sti, og dannar ein smal veg til lyset. Sjelen dansar mellom strålane. Den let seg glitre av små glimt, medan mørket desperat prøver å sluke lukka. Solstrålane leikar seg forbi, dei er dominante, dei bestem. Skuggen må underkaste seg.
So forsvinn sola sakte bak fjella. Lyset endrar seg. Det vert kaldt, og sjela kviler med eit sakte sukk. Så var det over for i dag. Like fort som det kom.
Dagens visdom:
Who is that girl I see
Staring straight back at me?
When will my reflection show,
who I am Inside..?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar