Jula mi er verken fancy eller moteriktig..

Nok eit år er snart omme og nordmenn har nok brukt fleire millionar på julepynt og julegreier i år også. Nye flotte, moteriktige dingsar til å plassere her og der. Juletreet skal pyntast med "matchande" pynt, og dorullnissane skal ut. Jula skal vere perfekt, også interiørmessig. Puter med hjort og sengetrekk med snøkrystallar. Handukar, tepper, bilen, alt skal vere perfekt og passe til kvarandre.

Nye fancy krims og krams dukkar opp i oktober kvart år. I år trur eg det må vere "in" med slike julestjerner som står på stake. Det har i alle fall alle mine naboar. Ja, og den kvite hjorten du får kjøpt på nille. Det er årets gjengangarar på facebook. 

Eg er sikker på at dei som er interessert i slike ting hadde fått sjokk viss dei kom innom her. Her er jo ingenting på stell, og veldig lite matchande eigentleg. Dorullnissen prydar hyllene, og ei eldgammal musefamilie står på tv-benken. Dukane våre er i tre forskjellige raudfargar, og eine stjerna vår ser ut som ho har krasja. Juletreet er pynta med minner frå det eine og det andre og golvet er nok ikkje vaska mange nok gongar. Jul vart det likevel. 

Når alt det er sagt, så finn du nok nokre hjortar på mine bilete også. Det er då eg vil drage min lange konklusjon og seie nokre vetige ord om følgande. Det viktigaste er at ein feirar jula på den måten ein føler for sjølv. Dreg fram sine tradisjonar, dei viktige tinga som må fram for at akkurat du skal kjenne juleglede. Me har alle våre måtar å lage julestemning. 

God Jul!

Tida går..

 Ekte kjærleik gjer "vondt". Slik er det vel for alle. Ikkje at eg trur dette var så vondt.

 Tida går. Neste veke er Meera heile 5 månadar. Junah har altså overlevd med ein gal piraja så lenge.

 Gal er i alle fall rette ordet..

 Likevel kan det sjå ut til at ho trivst i rolla som mor og bestevenn. Dei har i alle fall slåande lik interesse for å bite sønde leiker, eller herje vilt i stova utan lov.

 Meera er jo tydeleg yngre og mykje mindre veloppdratt..

 Dermed vert det ofte til at Junah får rampelyset (les skjermen) aleine..

 Det er også slitsomt å vere i same hus som denne pelsballen som flyg ti centimeter over golvet store delar av dagen. Derfor må ein nytte kvart eit sekund til kvile..

 Heldigvis vert galne pelsballar også slitne ein gong i blant..

 Dette varer diverre ikkje lenge nok..

 

 Kos får ein også tid til. I alle fall viss Meera skulle finne på at det passar..

 Linselus og sjølvopptatt er ho jo også..

Alt i alt er ho nok berre herlige Meera..

Dagens visdom:

No tenner me det tredje lys

Det er eit heilagt tal

Me ventar på at kongen vår

skal fødast i ein stall

Fyrste snø, fyrste utstilling!

Denne helga var me i Oslo. Der fekk me for fyrste gong vere med på ein sheltiespesial, og for fyrste gong fekk Meera prøve seg i utstillingsringen. Ho var veldig flink. Stod stort sett i ro, lot seg gjerne verte tatt på, og oppførte seg over all forventning. Diverre så var ikkje alt det estetiske på plass. Derfor havna me på 4. plass av fem deltakande i klasse 4-6 mnd. Me seier oss nøgde med ein slik start. I alle fall når eine øyra har lyst å henge tungt.

Ho fekk følgande kritikk:

Good size, very nice head, little bit heavy ears,

 could have more neck enough angulations, good coat, moves well. 

Nice temperament.

Dette var av dommar Judith Koroz-Papp.

I tillegg til at eg og Junah fekk trene LP og rally i ein hall full av forstyrringar, fekk me også oppleve litt av kong vinter. Det var kjekt å faktisk gå på ein frossen bakke, oppleve snø, og føle at det faktisk er siste dagen før desember, og fyrste helga i advent.

No er det på tide å få opp noke lys i vår eigen heim, og gå inn i advent med håp om kjekke stunder den siste månaden av dette året. Det er mykje nytt og spennande som ventar for ein ung kvalpekropp. Me gled oss!

Dagens visdom:

Another first..

Meera 4 mnd!

Mandag som var feira denne galningen heile 4 månadar. Den siste veka har Meera gått med halskrage grunna ei skade i foten. Dermed har ho fått ein puffsveis og øyrer som dinglar alle vegar. Dette viser godt igjen på bileta denne månaden. Håper det kjem seg til spesialen neste helg!!

For tida øver me mykje på å stå då ho skal debutere i ringen 29. november. Me prøvar også å få inn både sitt, dekk, gå fint og innkalling. Eller andre ting som eg finn ut er viktig. Har prøvd oss litt på apportering og rygging også. Prøver å ta unna alle tinga eg brukte så lang tid å lære Junah!

Meera ser ut til å kome innanfor standard. Håper berre ho ser bra ut resten også. Er trossalt mitt store utstillingshåp. Kjekk er ho jo uansett!

Dagens visdom:

Tomorrow you say?

Sheltietreff på Emblemssanden..

 I dag var eg, Junah, Really, Sansa og Meera på sheltietreff i Ålesund. Her var veldig mange shelties. Det krydde faktisk. Fyrst synes kvalpane det var kjempe skummelt, men så snart dei fann ut at der var fleire kvalpar var dei på. Dei herja å styrte rundt.

 Really synes også det var kjempe kjekt å få herje både med kjente og mindre kjente.

 

 Aller kjekkast var det rett nok å herje med kjente..

 Eit lite kvalpetreff der alle snur ryggen til kamera sjølvsagt..

 Der var visst nokre vaksne også..

Sansa synes nokre av dei vaksne var litt skumle..

Jammen var det kjekt å observere (så får andre høve til å snuse)..

Dagens visdom:

Jo fleire me er saman..

Allehelgensaften..

Tenn eit lys for nokon nære, tenn eit lys for dine kjære. La ilden lyse opp i mørkets veg, så dei kan finne lys for seg. Tenn eit lys for håp og framtid, hald gode minner nær deg alltid.

Kvelden byr på tilbakeblikk, og minner. Minner om det som ein gong var, og det som ein gong skal verte. Tanken på dei som ikkje lenger er her, og tanken på framtida utan. Gode minner som dansar rundt deg, medan minnet om tapet snik seg inn. Følelsen av død og sorg, bygg seg rundt deg som ei borg. Sorga som aldri vil sleppe taket. Inn i borga ligg ei visse, om at minne kan kjempast fram. Tanken om den tida me hadde, medan smilet når munnen.

Saman går me ned minners veg. Nyt det gode, gledesruset. Før alt forsvinn, og her sit eg, igjen med berre vindesuset.

Carpe Diem!

Haust og slikt..

No er det lenge sidan eg har skrive her. Det har ikkje akkurat vore så mykje tid til blogg og slikt. Ny jobb, ny pendleveg, mykje å vere med på. Ja, og så ein kvalp. Det krev sitt gjennom veka. Mykje tid går generelt til hund, og slik er det. Hund er og vert ein livsstil.

Dei fire vekene som har gått har det vore haustferie. I ferien var me "lovd" fineveir, men det vart ikkje heilt slik. Likevel avslutta me ferien til fjells over nokre dagar. Ein av dagane var me tenkt oss på Skålatårnet i Loen. Me gjekk opp i gjennom. Fin haust. På rundt 1000 moh møtte me sludd. Dette gjekk over i snø, og vind. På 1600 moh var det så sterk vind og snø at me ikkje lenger såg kvar me skulle gå. Sidan ingen i følget før hadde gått valde me då å snu. Anja satt veldig pris på dette då ho fraus heftig i snøstormen.

Seinare i veka fekk me mykje betre veir på ein fin tur til Molladalen. Molladalen er forøvrig slåande vakker. Sola var litt til og frå, men me slapp i alle fall snø og heftig vind. Vidare hadde me ein fin kveldstur søndagen før me avslutta med god biffmiddag.

Vidare veks Meera og trivst. Ho har vorte mykje meir utadvendt mot folk, og har byrja verte ganske så oppegåande på trening. Ho viser gode former for utstilling, og er fortsatt flink på laust. Håper dette varer. I dag er ho heile 3 månadar. 

Dagens visdom:

Vakre fargar, men mørke netter

Mørkt og trist til skodda letter

Sol gjev håp ei korte stund

Månen held motet etter i grunn

Den nye familiemedlemmen..

 Dagane og ikkje minst vekene, flyg avgarde. Torsdag som var, vart denne herlegheita 9 veker.. Det vil seie det no er ei veke sidan søskena drog. Dette taklar ho eigentleg veldig godt, men Junah vart dermed plaga dobbelt så mykje. For tida går kvalpen berre under "Duracell". Ho er spinnvill og er sjeldan roleg. Mora var strake motsetninga då ho var lita.

Det er litt annleis å behalde kvalp frå eige kull, enn å få den i huset sitt ved 8 veke. Me slepp den "bli-kjent" fasa, og kan gå rett over på trening i form av sosialisering, miljøtrening og kvardagslydigheit. Dermed har ho opplevd mykje allereie. Ho har derimot ikkje fått eit endeleg namn. På stamtavla heiter ho "Awesome Meera", så Meera er sjølvsagt eit alternativ, men eg vert ikkje einige med meg sjølv.

Her er ei lita, artig  samanlikning mellom mor og datter. Øverst har me "Meera" 8 veker, nedst har me Junah 8 veker. Dei er jo ganske like eigentleg. Vert spennande dette!

Dagens visdom:

Run, run, run, run, run.. the end.

Kvalpane 8 veker - Eit eventyr tek slutt..

Åtte veker er gått sidan desse tre små kom til verda. Åtte veker har gått fort, men du kva me har opplevd på denne tida. Dei to fyrste vekene var det ikkje mykje liv i kassa. Då var det hovudsakleg å passe på at alle fekk i seg mat, og virka friske. Mot veke 3 starta det å kravle, mot veke 4 kom beina under, i veke 5 sprang det, og veke 6 tok det av. Utviklinga gjekk fort. I veke 7 sprang de fortare, var raskare, var meir nysgjerrige. Og no står me her, på det magiske talet 8. Snart skal de forlate dykkar kjente omgjevnadar å finne "roa" i ein ny heim.

Den siste veka har de fått vore på ekskursjon til Oslo. Jammen var det spennande å få springe tulling i Stryn, på Otta, på Lillehammer og til slutt i hagen i Asker. Så fekk de vere med i konfirmasjon. Der ville jo alle sjå dykk, og dokke herja rundt dei. De fekk treffe ein hund, og de fekk oppleve ei fotballbane. Opplevingane var mange. På vegen heim fekk de herje på Valdresflya. Det var stor stas. De var flinke å sove i bilen, så de hadde alt for mykje energi, også når me kom heim. 

I veka har me prøvd å oppleve mest mogleg. Vore med på kvalpekurs, tysdagstrening. Onsdag fekk de oppleve dykkar fyrste visitt til dyrlegen. Der fekk de helsesjekk, vart augelyst og chippa. No er de rett og slett registrerte. Eg trur nok det var litt ekkelt hjå dyrlegen, men ingen skade skjedde, så alt i alt vart det nok ei positiv oppleving!

I dag har gjengen sprunge på agilitybana i Ørsta. Der møtte me også Thareq. Det var ein modig gjeng som prøvde seg både på stigen og møna. Eg sprang berre rundt å prøvde å fange galne kvalpar i lufta så dei ikkje skulle slå seg. Dette var nok siste ekskursjonen me fekk saman alle 3. I morga reiser Arya, søndag reiser Sansa. Det vert bra tomt i heimen etter kvart.

 Arya. Tøffingen med mjuke sider. Hard utanpå, men mjuk inni. Pågangsmot og vilje, og utruleg rampete. Den fyrste som reiser. Heldigvis er ho van med bil, sidan ho skal heilt til Bergen. Der får ho det nok veldig fint!

 

 Meera. Lisjejenta mi. Ho reiser ingen stad med det fyrste. God som gull, lukkeleg og glad. Oppsøker og finner ut. Utbrytarkonge og rampunge. Håper eg skal få gje deg ein real heim.

 Sansa. Kosejenta med stort hjarte. Loyal og god. Sansa flytter til ny heim i Ulsteinvik på søndag. Der vonar eg at ho får alt ho treng og får det godt.

Dagens visdom:

May the force be with you..

Å eg minnast..

Tenk at det er heile fire år sidan du tok ditt siste pust her hjå meg. Tida renn fort. Her sit eg, med galne kvalpar som herjar vilt i stova, og ei fire år gammal tispe som vart erstatninga di. Eg klagar ikkje, på ingen måte. Eg har ei stor gåve hjå meg, her og no. Likevel er ingen av dei deg.

Gleda du gav, ditt nydelige lynne, måten du tok imot folk med logrande hale, eller logrande kropp. For du viste det så godt med heile deg. Glede og leik var stikkorda for deg. Du kom liksom ikkje lengre enn det. Alt var så perfekt, så bra, den sumaren i 2010. Den beste sumaren nokon gong.

Tenk at eg og du skulle få vere saman. Det skulle vore meir tid, så mykje meir tid. Vekene gjekk, du byrja vekse. Ingenting å klage på, berre glede. Du kyssa meg godt på kinne den dagen eg reiste heimafrå. Du visste jo ikkje at det var siste gang, det visste ikkje eg heller. Likevel logra du, og herja rundt deg. Så lukkeleg, så uskuldeg.

Saknet var stort på ferie utan deg. Telefonen gjekk varm heim om korleis du hadde det. Folket brydde ikkje eg meg om. Dagane gjekk, og alt såg ut til å fungere bra, både i utlandet, og der heime hjå deg. Så kom draumen.

Du døydde i draumen min. Eg var lamma av sorg. Eg gret og gret i draumen, eg var utrøysteleg. At du skulle forlate meg var heilt utenkjeleg. Det fyrste eg gjor når eg vakna var å ringe heim. Høyre om kvar du var. Den enkle følelsen. Du hadde det bra fekk eg beskjed om, og det hadde du nok også akkurat då. Dagen gjekk og den ekle følelsen forsvann.

Til ettermiddagen var me byrja planlegge heimreisa, då telefonen ringte. Den ekle følelsen kom attende. Eg ville ikkje ta han, men eg måtte. Sorga frå draumen, den grusomme følelsen og håpet om at det berre var eit mareritt slo meg ned.

På vegen heim ordla eg meg skriftleg på den einaste måten eg kunne.
Eg skreiv orda for deg, og stadfesta at du var vekk:

En logrende hale har sluttet å slå

silkmyke poter har sluttet å gå

den glede du gav meg har nå blitt til savn

til den gang vi møtes igjen i min favn

Så tomt det var i stova når eg kom heim. Så stille, så alt for stille. Ingen pota som dansa over golvet, ingen glede, ingen leik. Du var borte frå meg.

Eg tenkjer ofte tilbake og lurer på korleis det hadde vore om du var her ennå. 

Mi Sunny, du er så sårt sakna ennå. 

Kvalpane 7 veke!

 I dag fyller kvalpane heile 7 veke. Tida går så alt for fort, og om ei veke skal dei ut i den store verda å finne sine nye liv, aleine. I veka som har gått har sosialisering og miljøtrening vore prioritet. I helga hadde me besøk av ein mops. Denne syns alle saman var veldig rar, og mopsen såg helst den kunne få reise heim snarast råd. Etter besøket reiste eg og kvalpane bort til Amfi i Ørsta. Der slo me oss ned med kvalpegrind og leiker berre for å sjå på livet og venne oss til miljøet rundt oss. Det passerte masse ungar, vaksne, hundar og ikkje minst syklar. Nokre var så heldige dei fekk stoppe å halde dei søte små.

Energinivået har vore på topp heile veka. Mandag var dei med på kvalpekurs. Her fekk dei trene litt på å gå i band, og sjå litt på når andre trente hundane sine. Tysdag var det ny Tussatrening der alle måtte ta på og kike på gjengen. Der fekk dei også treffe mange rare hunda. Byrja å verte ok å vere der no. I går var me å sprang tulling på ei diger mark. I tillegg fekk kvalpane oppleve våte potar i elva. Sansa fekk eit ufrivillig bad også. Ho sprang rett og slett litt for fort ned ei skråning.

I dag har kvalpane vore med meg på arbeid. Dei har då fått helse på 56 sjetteklassingar . Dette var litt skummelt, men vart etterkvart spennande. Nokre elevar fekk til og med eit lite slikk i fjeset. Etter skulebesøket fekk dei vere med i hagen til Mari i Ørsta, og i hagen til naboen for fotografering. Kvalpane har dermed møtt alt mogleg av folk og hundar denne veka, og dei styrar fortsatt på med eit enormt energinivå. Akkurat no i skrivande stund herjar dei vilt rundt seg i kvalpekassa.

 Arya er no tøffingen i kullet. Er ganske trygg på leik, sjølv på frammande stadar. Det vert nok utmerka å bruke leik som belønning på denne jenta. Ho tek lett nye utfordringar, og brukar kort tid på å venne seg til nye folk. Ho er nysgjerrig og "på" heile døgnet. Elskar å springe rundt å yppe.

 Meera er utbrytarkongen. Ho har hjulpe søstrene sine over dei mest utrulege hindringar. Kan mellom anna nemne at eg kom heim til 3 lause kvalpar i huset ein dag. Kan tru gangen var full i tiss og rot. Meera er veldig trygg og sosial. Ho likar også ein god leik, men er litt meir tilbakeholden på det enn Arya. 

Sansa er eigentleg ei real kosejente. Ho likar merksemda og nærleiken. Det er ikkje så viktig at alt er så hipt og aktivt for henne, så lenge nokon gjev ho ein deilig massasje. Ho er litt var på det nye, men smeltar etter kvart. Ho er veldig nysgjerrig på nye hundar, men tørr ikkje alltid å gå like nær. 

 

Dagens visdom:

Dance, laugh, love..