Det fine med photoshop er at du kan overdrive. Du kan drage fram fargar du aldri hadde drøymt om. Skape detaljar, fjerne detaljar, lage ditt eige bilete. Det tek derimot tid å få det perfekt. Sjølv vert eg aldri nøgd med mine eigne bilete. Der er alltid detaljar eg vil endre etter at eg publisera dei. Ofte må eg faktisk la bileta ligge lenge, gjerne fleire veker, før eg tek dei att.
Desse bileta er 1,2,3 redigert. Vart faktisk ikkje så verst dette i midten. Nesten eit slikt maleri. Det var faktisk så nydelig som dette då eg stod opp på fjellet å tok bilete. Det er faktisk ein av dei mest fantastiske opplevingane eg har vore med på. I staden for å prate om bileta kan eg fortelje historia om dei.
Det var forutbestemt at eg og Hege skulle til fjells for å sjå solnedgongen. Me byrja gå i nitida. Det var allereie då byrja samle seg skodde i dei ulike fjella. Det var med blanda følelsar me traska opp over. Me kunne risikere å kome opp i tjukk skodde å gå glipp av sola. Me vart heldigvis einige om at det uansett skulle vere verdt turen.
Då me kom mot toppen såg det mørkt og trasig ut. Så skjedde det noko vidunderleg. Det klarna rundt oss, skodda la seg under oss å opp dukka den nydeligaste solnedgongen ein kunne drøyme om. Under oss låg skodda som eit låk over landskapet. Ho strauk seg rundt alle fjelltoppar. Me stod i midten av eit paradis av lys og fargar. Eg skulle ynskje det varte evig. Så vakkert. Så skjørt.
Det er ubeskrivelig. Til slutt var det over. Då kom skodda igjen. Me gjekk i skumring med ugla i det fjerne. Ho lokka på oss som ei hulder. Mystisk, magisk. Ei naturoppleving av dei sjeldne.
Dagens visdom:
Stopp, lytt, nyt..
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar