Då var september i gong. Dagane mine er veldig uforutsigbare for tida då eg berre er tilkallingsvikar. Sidan eg då ofte har mykje tid til over kan eg ta meg tid til å sjå rundt meg. Haustfargen strålar for fullt i fjella, og alt er så nydeleg.
Ein kan merke eit siste krampetak i dei dyra som har lita tid igjen. Humla er no byrja å få dårleg tid, men sumarvarmen vil ikkje sleppe taket. Ho held så godt ho kan, men snart må ho gje tapt for kaldare makte. Den fyrste nysnøven har allereie gitt sine glimt på fjelltoppane. Sola har ennå overtaket å driv vekk kulda, men snart greier heller ikkje ho å halde det borte.
Regnet held seg oppe, meir og meir. Våte dråpar kling rundt dei haustlege godene. Frukt og bær ropar etter å verte plukka, og dei siste blåbæra gjev tapt for ein raud lyng. Våt pels vert kald pels og følelsen av frisk luft, snø i lufta og morild til kvelden gjev håp om ein fin haust.
Andre prøver å ete seg opp å verte store til å takle kong vinter på ein god måte. Vekta må opp dersom søvnen skal vere god. Kveldane vert tidleg mørke, og morgonane er tyngre enn før. Enda godt me snart skal stille klokka.
Dagens visdom:
Verda vert omkransa av regnbogen sine fargar,
det er haust..
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar